Annemin Günümü, dolabımın tam ortasında oturan mavi bir Rubbermaid depolama küveti tarafından tanımlandı. Günlerce oradaydı. Kocam, annenin hediyesini
Annemin Günümü, dolabımın tam ortasında oturan mavi bir Rubbermaid depolama küveti tarafından tanımlandı. Günlerce oradaydı. Kocam, annenin hediyesini ve benimkini sarmak için gerekli olan hediye çantalarını ve kağıt mendilleri içerdiği için onu getirmişti.
Benim için sarması gereken hediye mi? İstemediğim ve istemediğim bir kolye. Anneler Günü için tek bir şey istemiştim: bir temizlik hizmeti. Benim için hediye, temizlikin kendisi değildi, ama bir kereliğine, ev ofis işlerinden sorumlu olmayacağım gerçeğiydi. Arama yapmak, birden fazla teklif almak, araştırma yapmak ve her hizmet için vize, ödeme düzenlemek ve randevu almak zorunda kalmam. İstediğim gerçek armağan, aklımın arkasında dalgalanan tek bir görevin duygusal emeğinden kurtulmaktı.
Anneler Günü’nden önceki gün kocam tek bir servis aradı, çok pahalı olduğuna karar verdi ve banyoları kendisinin temizleyeceğine yemin etti. Gerçekten istediğim şey, bir arkadaş tavsiyesi için Facebook’ta arkadaşlarına sormak ya da dört ya da beş daha fazla servis çağırmaktı. İşin bana gelmesi durumunda yapacağım duygusal emeği yapmasıydı.
Bunun yerine, bana kolyeyi hediye ettikten sonra, banyoları derinlemesine temizlemeye, evimizin geri kalanı tamamen kargaşaya sürüklendikten sonra çocuklarımıza bakmam için beni terk etti. Aklında, en çok istediğimi yapıyordu – bana kendim yapmak zorunda kalmadan köpüklü banyolar veriyordum.
Bu yüzden niçin nankörlükle geçtiğimde sinirlenmişti, ayakkabılarını, gömleğini ve yerde kalan çoraplarını çıkarırken el işlerine bakmadım. O zaman ben, Rubbermaid depolama teknesinin üzerinde tökezledim ve kırılma noktasına ulaştı.
Sarkaçın köşesine dönmesi vakti gelmişti ve ben ona belirsiz bir şekilde söylemedim.
Günler boyunca, her seferinde sepete atmak ya da giyecek bir şeyler almak için ihtiyacım olan her şey beni engelledi. O, itti, tekmelendi, kendi tarafında yuvarlandı, ama o değildi. Onu büyük bir çaba sarf etmeden yüksek bir rafa ve bir mutfak sandalyesinin yardımıyla geri getiremedim, ama bu gerçek bir problem değildi. Kutunun yolda olduğu ve geri getirilmesi gerektiği açıktı.
Onun için sadece yukarı uzanıp uzağa koyması kolay olurdu, ama yerine iki gün boyunca onu görmezden geliyordu. İlk etapta çıkardığı bir şeyi atması gerektiğini söylemek bana kalmıştı. Eğer onu istemiş olsaydım, kocamın bunu yapmasını isteyebilirdim. Kolayca yeterince güçlü ve sadece saniyeler içinde yapacak kadar uzun. Ve gerçek sorun buydu. Onun için asgari çaba gerektiren basit ve bariz bir görevdi. Öyleyse neden yapmadı? Neden hep sormak zorunda kaldım?